Հավերժ Հայաստան

Վայրագ ազգերի քյահլան ձիերի՛

Սմբակների տակ տրորված իմ հող,

Դու բոցկլտացող բի՛բն ես արևի,

Լուսափայլության շողեր հորինող:

Անըմբռնելի ներող ու բարի,

Իմ աստվածային երկիր վանքերի,

Լռության լեզուն քո խաչքարների

Այբբենությունն է իմ մրմունջների:

Ժայռերի կրծքին արմատներ խրող,

Արևից դեղին անթառամ ծաղիկ,

Սրաթև Փյունիկ հողմեր նվաճող,

Երկի՛ր Նաիրի, հույսերիս գալիք:

Շեկ արևելքի մինուճար փիրուզ,

Երկինքը ցայող հույսերի հավույզ,

Բոլոր ջրերից ուրիշ իմ Սևան,

Հույսերի օվկիան, սայաթնովական:

Ու ծիրանագույն բուրաստանների

Բակունցյան թռիչք գերագույն մտքի,

Ճյուղերդ միշտ վե՛ր, սլացիկ բարդի՛,

Ինքնամփոփ՛, հպա՛րտ, անգուշակելի՜:

Մատյան նաիրյան, հայոց պատմություն,

Մաքառումների հիշատակարան,

Մրրկահավքի երգ, վերածնություն,

ԵՎ խռովահույզ, և անդենական:

Ոգու կորով իմ առյուծ արծվաթև,

Ոսոխի անհագ կոկորդին չոքած,

Իմ փետուրը քո թևից եմ պոկել,

Քո ճիրաններով իմ սի՛րտն է զինված:

Խա՛յթն եմ արևի շեկ Ավարայրի,

Որտեղ պարսկական փղերն են չոքել,

Հրավիրում եմ ձեզ մենամարտի,

Հրեշ թալեաթներ ու՞ր էք թաքնվել:

Մենք ստեղծել ենք, դուք հափշտակել,

Հայտնագործել ենք, իսկ դուք գողացել,

ԵՎ ո՛չ մի անգամ ասպետ չե՛ք եղել,

ԵՎ սողացե՛լ եք, և ողորմաց՛ել:

Անկումիդ, դաժան ու ոճրախնդիր,

Մարդու նմանվող թշվառականներ,

Ձեր գոյությունը արդեն մի ոճիր,

Զարմանալի է, ու՞ր էք աստվածնե՜ր:

Ես լերկ ձեռքերով ինչպես վայրենի

Հադեսի կուրցքը կպատառոտեմ,

Եթե նա նորից գլուխ բարձրացնի

Իմ բազմաչարչար ժողովրդի դեմ:

Ու երբ մուրճերը ժամանակների

Մատներն այս գրող դարձնեն փոշի,

Կկազմեմ մի գունդ ուրվականների

Մինչև Նաիրին չազատագրվի:

Հազարամյակներ ես կվոլորեմ ,

Ես ամեն գարուն կգամ Կիլիկիա,

Ու ձնծաղիկներ քեզ կնվիրեմ,

Հոգիս հողիդ մեջ թող արմատնե՜ր տա:

Հողի՛դ մեջ մնա քեզ ջերմացնելու,

Ինչպես կայծկլտուն օջախն հայկական,

Անքակտելի՛ է ջիղն արիացու,

Իմ հավերժահարս, հավերժ, Հայաստան:

04.02.1998