Ակսել Վարդա

Թղթախաղի վարպետ Ջոն, Բեիսբոլի փայտ էր ճարել, Իսկ Բաղդատի դուտ Սաքոն Թուխտ խաղալ էր սովորել: Ջոն փայտով էր թուխթ խաղում, Բայց ում կողմից չգիտեր, Երկմտում էր, կասկածում, Թե ում գլխին փետն իջներ: Որովհետև չգիտեր, Թուխթ է խաղում թե բեիսբոլ, Ու չգիտեր ինչ ասեր, Oյինը իմն է, թէ՛ գոլ: Եվ դա շատ բնական էր, Որովհետև նոր խաղ էր, Մերձարևելյան բեիսբոլ Իսկ Ջոն ասես մի բոբոլ: Թերևս նոր բան չքար, Շատ սովորական խաղ էր, Ուժերը անհավասար, Պարզ է ով պիտի հաղթեր: Իսկ դրվածքը այդ խաղի, Չի որոշում շա՛տ թե քի՛չ, Ինչպես օրենքը փողի, Կամ ամեն ինչ կամ ոչինչ: Ջոն ուզում էր բոլորին , Փետով մի լավ քոթակեր, Բայց բոլորին միասին, Դնքստելը դժվար էր: Ու Ջոնը ընտրեց մեկին, Քեռծված ուղեղ Սաքոյին, Որ խոսում էր անվավեր Ու իր հետ համաձայն չեր: Տարավ բերեց առռը հա, Դիզ Սակոյի ճակաթին, Սաքոն մնաց փայտացած, Ինչպիսի՛ դիփուկ հարված: Սաքոն լռիվ բթացավ, Իսկ Ջոն էլ չհապաղեց, Հպարդ առանց դառդ ու ցավ, Տուզը թևից դուրս քաշեց: Հետո մյուս կոզրները, Ու Ջոն հանում էր թղթերը, Դամեն, վալ...