Ինքնանկար
Ջահել օրերս այրեցի խելառ, Ինչպես կամեցա, ինչպես պատահի, Ու չեմ կրկնել երբեկ ոչմի բառ, Օրս հայտնություն ու գյուտը դարի։ Հետապնդում է նա ինձ ամեն օր, Ջահելությունս, որին այրեցի, Գուցե տարիներն այնքան են անզոր, Որ ժամանակը սոսկ մի կույտ փոշի։ Ու կախարդում է հեռու բաղձալին, Երազանքներս շնչում են կարծես, Իմ ընկերը միշտ եղել է քամին, Միշտ որոնում է ու շտապում ինձ պես։