Ինքնանկար

Ջահել օրերս այրեցի խելառ, 

Ինչպես կամեցա, ինչպես պատահի,

 Ու չեմ կրկնել երբեկ ոչմի բառ, 

 Օրս հայտնություն ու գյուտը դարի։ 

Հետապնդում է նա ինձ ամեն օր, 

Ջահելությունս, որին այրեցի, 

Գուցե տարիներն այնքան են անզոր,

Որ ժամանակը սոսկ մի կույտ փոշի։ 

 Ու կախարդում է հեռու բաղձալին, 

Երազանքներս շնչում են կարծես, 

Իմ ընկերը միշտ եղել է քամին, 

Միշտ որոնում է ու շտապում ինձ պես։