Ակսել Վարդա

Նվիրվում է պահարանում հայտնաբետված ծիրանի կոմպոտին Ընդհանում էր երկար մի նիստ Այնտեղ մութ էր ու անհանգիստ Դրված էին պահածոներ Ու լսվում էին անկապ ձայներ Մեկ գոռում էին վա՛յ – վայ՛ հասի՜, Մեկ էլ խանձված հո՛տը մսի: Դա կուխնյաի պահարան չե՛ր, Քարանձավ՛ էր մութ ու անստվեր Ուր իրար կողք շարված շշե՜ր Պահածոնե՜ր, պահածոնե՜ր: Ամեն մեկը իր մանդաթով, Օգտագործման տարով, թվով, Եվ ահա մի անհայտ սրվակ, Որը ունի լոք մի «գտակ», Ամուր փակված մի կափարիչ Ու վե՛րջ, ոչ գի՛ր, ոչ թի՛վ, ոչի՛նչ: Անհայտ է թե երբ է փակվել Բաղադրությունը չի նշվել Եվ ի՞նչ հատկություններ ունի Որը ոչ մի սնունդ չունի «Մարսողական համնակարգի» Պահարանի երկրորդ շարքի Միակ զենքը ընդեմ չարքի Հենց նրա մետջ պիտի լինի Ի՞նչ կա այնտեղ, ի՞նչ է պահված Հարցերի հարց, հարցերի հարց: Թե ուզում էս իմանալ, բա՛ց։ Ես բացեցի սաստիկ սոված, Կոմպո՛տ, ահա՛ գտնվածը, Պահածոի առեղծվածը: 01/29/2012