Ընտրանի

ԸՆՏՐԱՆԻ


Մայր Հայաստան


Օրհներգ
Արամ Խաչատրյանի երաժշտության հիման վրա.

Բարձրիկ երկիր, ազատ աշխարհ Հայաստան,
Արևելյան ջահակիր էս դպրության,
Դու երգչի դալար բարդին էս Նաիրյան,
Վեր էս դու ամեն բանից երկիր Հայկյան:

Կրկներգ
Փա՛ռք քեզ անշեջ, Արարատյան Հայաստան,
Համայն հայոց սրբատեղի ու ոստան,
Մեր օջախը ու ակունքը էության,
Բիբլիական և արդի մեր մա՛յր Հայաստան:

Մեր հին ու նոր ու անթառամ քերթություն,
Տիգրան մեծի ու Վարդանանց պետություն,
Թող արևը միշտ դրոշդ փայփայի,
Քաջ ոգին մեր մեծ նախնյաց հարատևի:

Կրկներգ
Փա՛ռք քեզ անշեջ, Արարատյան Հայաստան,
Համայն հայոց սրբատեղի ու ոստան,
Մեր օջախը ու ակունքը էության,
Բիբլիական և արդի մեր մա՛յր Հայաստան:

Դու վեր հառնած դարերի կրակներից,
Մեսրոպյան գիր, ուրիշ բոլոր գրերից,
Որ զըխրատ է, ճանաչել զիմաստություն,
Ու բերում է լույս ու սեգ ազատություն:

Կրկներգ
Փա՛ռք քեզ անշեջ, Արարատյան Հայաստան,
Համայն հայոց սրբատեղի ու ոստան,
Մեր օջախը ու ակունքը էության,
Բիբլիական և արդի մեր մա՛յր Հայաստան:

April 25, 2019



Հավերժ Հայաստան

Վարրագ ազգերի քյայլան ձիերի
Սմբակների տակ տրորված իմ հող,
Դու բոցկլտացող բի՛բն ես արևի,
Լուսափայլության շողեր հորինող:

Անըմբռնելի ներող ու բարի,
Իմ աստվածային երկիր վանքերի,
Լռության լեզուն քո խաչքարների
Այբբենությունն է իմ մրմունջների:

Ժայռերի կրծքին արմատներ խրող,
Արևից դեղին անթառամ ծաղիկ,
Սրաթև Փյունիկ հողմեր նվաճող,
Երկի՛ր Նաիրի, հույսերիս գալիք:

Շեկ արևելքի մինուճար փիրուզ,
Երկինքը ցայող հույսերի հավույզ,
Բոլոր ջրերից ուրիշ իմ Սևան,
Հույսերի օվկիան, սայաթնովական:

Ու ծիրանագույն բուրաստանների
Բակունցյան թռիչք գերագույն մտքի,
Ճյուղերդ միշտ վե՛ր, սլացիկ բարդի՛,
Ինքնամփոփ՛, հպա՛րտ, անգուշակելի՜:

Մատյան նաիրյան, հայոց պատմություն,
Մաքառումների հիշատակարան,
Մրրկահավքի երգ, վերածնություն,
ԵՎ խռովահույզ, և անդենական:

Ոգու կորով իմ առյուծ արծվաթև,
Ոսոխի անհագ կոկորդին չոքած,
Իմ փետուրը քո թևից եմ պոկել,
Քո ճիրաններով իմ սի՛րտն է զինված:

Խա՛յթն եմ արևի շեկ Ավարայրի,
Որտեղ պարսկական փղերն են չոքել,
Հրավիրում եմ ձեզ մենամարտի,
Հրեշ թալեաթներ ու՞ր էք թաքնվել:

Մենք ստեղծել ենք, դուք հափշտակել,
Հայտնագործել ենք, իսկ դուք գողացել,
ԵՎ ո՛չ մի անգամ ասպետ չե՛ք եղել,
ԵՎ սողացե՛լ եք, և ողորմաց՛ել:

Անկումիդ, դաժան ու ոճրախնդիր,
Մարդու նմանվող թշվառականներ,
Ձեր գոյությունը արդեն մի ոճիր,
Զարմանալի է, ու՞ր էք աստվածնե՜ր:

Ես լերկ ձեռքերով ինչպես վայրենի
Հադեսի կուրցքը կպատառոտեմ,
Եթե նա նորից գլուխ բարձրացնի
Իմ բազմաչարչար ժողովրդի դեմ:

Ու երբ մուրճերը ժամանակների
Մատներն այս գրող դարձնեն փոշի,
Կկազմեմ մի գունդ ուրվականների
Մինչև Նաիրին չազատագրվի:

Հազարամյակներ ես կվոլորեմ ,
Ես ամեն գարուն կգամ Կիլիկիա,
Ու ձնծաղիկներ քեզ կնվիրեմ,
Հոգիս հողիդ մեջ թող արմատնե՜ր տա:

Հողի՛դ մեջ մնա քեզ ջերմացնելու,
Ինչպես կայծկլտուն օջախն հայկական,
Անքակտելի՛ է ջիղն արիացու,
Իմ հավերժահարս, հավերժ, Հայաստան:
04.02.1998

Շագանակները

Շագանակները ասֆալտի վրա
Փռվել են ինչպես կոտրված սրտեր,
Նրանց համար էլ ուրիշ սեր չկա,
Այնքան նմա՜ն են:


Նրանցից մեկը մեջտեղից կիսված,
Անցորդը ճխլեց ու անցավ գնաց,
Մի տերև ծառից կամաց շշնջաց. 
- Երևի իմն է.


Տերևներն են շշնջում Իմ սիրո մասին,
Շագանակներն են ընկնում Սրտի պես գետին:
Թերևս այդպես պիտի լինի, 
Աշուն է արդեն,
Ոչինչ հավերժ չէ:
Տերևներն են շշնջում Իմ սիրո մասին:

 22.03.2004



Մենակություն

Ես ամենուր քե՛զ փնտրեցի,
Պատահաբար մտա մարագ,
Մարագ, որ ո՛չմեկինը չի՛,
Թաքուն դրա՛խթ երկնքիս տակ:

Ճռում է դուռը կիսաբաց,
Լույսի շողեր է հորինում,
Ու ես կոճղի վրա նստած
Սիրո մասին մի՝տք եմ անում.

Ե՞րբ է սերը գոյատևում,
Քիչ-քիչ հատնելուց, այնպես չէ՞,
Ուրիշ ի՞նչ կա էս աշխարհում.
Կա մի կատո՛ւ,
.............. որ այստեղ չէ՝:

Բարեկա՜մն իմ էս մարագի,
Ավա՜ղ, նա էլ է ինձ լքել:

Ես ամենուր ինձ փնտրեցի
Ու նորից մարագ էի մտել,
Կատուն էր իմ տեղը նստել,
Կատուն էլ էր դրախթ եկել:
19.04.2004


Հույս ու երազ

Աչքերիս հույս եմ կապել,
Երազ կապել աչքերիս,
Գետի ալիք եմ դարձել
Գարնան ձյուներն հալվելիս:

Ժամանակը ինձ հետևում,
Տխուր շունչը ծոծրակիս,
Անհայտություն է տանում
Ալիքները հույզերիս:

Երկինքնե՜ր ժամանակի,
Վաղ թէ ուշ կգամ ձեր մոտ
Կգամ որպես գոլորշի,
Իսկ ծաշիկներն ինձ կարոտ:

Հոգիս հույսի արձագանք,
Վար կռացած ամպի պես,
Իմ շուրթերը կմնան տաք,
Սիրահար անձրև որպես:

Որ ամպից թափվեն հույսեր,
Որ գոյություն ունի սեր,
Որ հորինեն երազներ,
Երգեր, երգեր, երգեր:

Աչքերիս հույս եմ կապել,
Երազ կապել աչքերիս,
Գետի ալիք եմ դարձել
Գարնան ձյուներն հալվելիս:

Ու շտապում են ալիքները չարաճճի... 
22.05.2009


Անգլիական Հեքիաթ



Տուր ու դմփաց էր Բաղդատում,
Սարսաղ Սաքոին էին դնքսում,
Գովազդի փող չեին խնայում,
Որ ասեն թե լավ են անում:

Բացադրում եին պատճառները,
Արդեն խոսում եին հավերը,
Որ մեծ վտանգ է մեզ սպառնում,
Սարսաղ Սաքոն ռունբ է սարգում:

Պետք է չեզոկացնե՜լ ռումբը,
Գոռում էր կռվճի խումբը,
Պետգ է ռմբակոծե՜լ ռումբը,
Գլխի ընկավ պարոն Տումբը:

Ու մեղադրեց Սաքոյին,
Թե զինել է թռչող խալին,
Որ անձամբ է խալին տեսել,
Ու մի նախշ էլ ինքն է գործել
Ու տեսել է մեծ քամակներ
ԵՎ այլ միջուկային զենքեր,
Որ էտ խալին պիտի տաներ:
Երբ Սաքիյին լաավ դնգստին,
Խալին ջնջոց սարգեցին,
Այստեղ հեքիաթն ավարտվեց,
Երկնքից երեք լար կախվեց,
Կանաչ,Կարմիր, ու կապույտ:

Կապու՜յտը ձգե՜ս, կպայթես,
Կարմիրը ձգե՜ս,Կթունավորվես,
Իսկ թե կանա՜չը ձգես,
Էշի ականջ կունենաս:
01.03.2004

Դեղին է դաշտը




Դեղին է դաշտը արևի նման,
Ծաղկել է կյանքը, ամառ է, հունիս,
Այստեղ է ապրըւմ սերը անսահման,
Դաշտը լսում է զարկերը սրտսիս::
14, 06. 2017


Սերն ու գարին

Մի նժույգ ունեմ սանձարձակ, 
Չգիտեմ ուր է ինձ տանում, 
Ու մեր հետևից աղմուք, աղաղաք, 
Փոշի՝, փոշու մեջ խորտակվող քաղաք: 

Ձի՛ ջան, իմձ ու՞ր էս տանում. 
- Քեզ նոր քաղաք եմ տանում, 
Որտեղ գարին էժա՜ն է: 
- Նժուգս հաշվենկա՜տ է: 

 ինչի՞ս է պետք էժա՛ն գարին, 
Տար ինձ ուր կա սերն ու բարին, 
Ձին ինձ վրա խրխնջա՝ց. 
- Այնտեղ ձրի՜ի՜ է գարին: 

Ա՛խ դու ախո՞ռ էս գնում, 
Դու ինձ ախո՞ռ էս տանում, 
Ճամփեդ փոխի ավանա՜կ, 
Ա՛ռ քեզ խթան կողիդ տակ: 

Իմ նժույգը զարմացավ 
Ու քառատրոփ սլացավ, 
Քամիներից սանձարձակ 
Թռնում էր ուրիշ քաղաք:

Տեսնես էդ քաղաքում սե՞րն է էժան թե՞ գարին:
26.4.200 


Դեմոկրատիաի պատը



Էս աշխարհը փոքր է,
Մեր բակի չափ է,
Կամ մեր բակի պես մեծ է,
Ինչ որա է,
Մինչև դեմի պատն է:

Պատից էնկոմէլ է աշխարհ,
Բայց ո՛չ բոլորի համար,
Այսինքն բոլորի համար,
Բոլորի՛, ով ունի դոլլար:

Պատից էնկոմ շուկա է,
Ասում են տերը հսկա է,
Մի ոտը առ է մյուսը ծախ,
Առնում ծախում է աջ ու ձախ,
Շատ հարուստ է ու անվախ,
Մենակ գլուխն է մի քիչ կախ:

Շատ բաներ կան պատից էնկոմ,
Գարեջուր, ողի, վիսկի, ռոմ...
Պատից էնկոմ ամեն ինչ կա,
Ուզածիդ պես կյանք, ապագա:

Լսել էմ ,էդ պատը արդեն
Պիտի ընդմիշտ գլոբալացնեն
Ու բոլորս մեկի նման
Պատրաստվում ենք գլոբալացման:

Մեր բակն արդեն գլոբալ բակ է,
Մեր տրանսպորտը մի գլորակ է,
Մի գլորակ տասը վարորդ,
Էն էլ մեկը մեկից ձախորդ,
Այսինքն ո՛չ, ձախորդ չեն
Ուղղակի ուրիշ ճար չունեն,
Մեղավորը էդ պատն է,
Ի՞նչ ասես, դեմոկրատիա՛ է,
Ուղղակի էդ ճամփան ազատ
Տանում է ուղիղ դեպի պատ,
Ո՜վ հետևի գլորակի՛ն
Պիտի գնա ծեփվի պատին:

Ասում էմ էդ պատը քանդե՛մ
Ազատ, հպարդ շուկա հելնեմ,
Ու՞մ է պետք էդ ճամփան ազատ,
Որ տանում է դեպի պատ:
Որ տեսնես ու գիտենաս
Գլուխդ ո՛ր պատին տաս:

- Դե ի՞նչ արած թող լինի պատ
- Վերից խոսեց մի դեմոկրատ,
Էն Վաղոն է երկրորդ հարկի,
Վաղո պատուհանդ փակի՜,
Նստի մի օդապարիկ
Իջիր բակ, մեր հայրենիք:

Վաղոն եկավ նայեց պատին,
Նայեց խարաբ գլորակին,
Ասաց – Մեզ գլորակ պետք չէ՛,
Մեր բակը գլոՐբալ բակ չէ՛,
Մեզ պետք չէ՛ գլոբալիզացիա,
Մեզ պետք է փլոգալոզացիա՛,
Պետք է պատը փլելիզացիա՛,
Կամ պատից թռնելիզացիա՛,
- Ա՜յ քեզ հիմարիզացիա՜,
Բա՛ որ ընկնեսվարիզացիա,
Կամ պատն ինչո՞վ փլելիզացիա,
Ո՛չ մի խելամիտիզացիա,
Նախ պետք է մեխանիզացիա,
Չունենք բուլդոզերիզացիա,
Գոնե ասեիր դեմոկրատիա՛...
- Դեմոկրատիան միշտ կա ու կա՛
Պա՜տը վկա.՛
15.09.2006

Լռություն

Փորձիր ըմբռնել լռության լեզուն,
Փորձիր գուշակել իղձերը նրա,
Եղիր նրա պես խորիմաստ խոհուն,
Եվ այդ մասին թող ո՛չ ո՛ք չիմանա:

Փորձիր գրավել անառիկ հեռուն
Ու մի վախենա դավող խավարից,
Եղիր արարիչ այն մութ աշխարհում,
Հորինիր շանթեր հանգած լույսերից:

Եղիր միայնակ գոնե մեկ վայրկյան,
Թեկուզ և լքված, թող այդպե՛ս լինի,
Նվաճիր բարձրու՛նքը հպարտության,
Եվ պի՛կն այդ, թող քո անունով կոչվի:

Փորձիր հեռանալ անաղմուկ ու լուռ,
Փորձիր թափառել հոգուտ սարերում,
Որոնիր այնտեղ մի փոքրիկ մատուռ,
Վաղուց այնտեղ քեզ քո խիղճն է սպասում:

1998թ.


Արտույտ

Այսօր առավոտ իմ գործի ճամփին
Մի արտույտիկ երգում է քո մասին,
Կանաչ դաշտի մեջ ննջում է քամին
Արտույտը երգ է պատմում արևին:

Բարի լույս արտույտ, բարի լույս թռչնակ,
Իմ կարոտ սիրտը առ թևերիդ տակ,
Հորինիր մի երգ կարոտիս նման
Ու երգ ասելով թռի Հայաստան:

Քամի, դեռ վաղ է, չարթնանա՝ս,
Արտույտը պատմում է երա՛զ,
Թող արտույտիկը երգի՛
Հեռու ե՜րգը կարոտի:

Բարի լույս արտույտ, բարի լույս թռչնակ,
Իմ կարոտ սիրտը առ թևերիդ տակ,
Հորինիր մի երգ կարոտիս նման
Ու երգ ասելով թռի Հայաստան:
07.06.2006


Գազանները

Գազանները չեն խոնարհվում,
Նրանք տափում են:
Նրանք տափում են երբ լափում են,
Տափում են երբ պարտվում են,
Նրանք տափում են,
Խոնարհվելու բնազդ չկա՝:
12.12.2011


Առաջին սեր

Հանկարծ գալիս ես հեռվից,
Քամին մազերդ անզգույշ է շոյում,
Սպիտակ զգեստդ լույսերից
Քիչ է տարբեվում:
Սիրտս արագ է բախում,
Այդ գեղեցիկը դու պիտի լինես,
Չէ՞ որ հրաշք է լինում
Այս բաղձալի պահի պես:

Մի՞թե հիմա կգաս, կանցնես
Ու կտեսնեմ, որ դու չես:
August 23, 2019


Գարունն է հևում

Գարու՜ն, բարով էս գալիս:
Գարու՛ն, ինչու՞ էս լալիս,
Գուցե մերժված սե՞ր ունես,
Ու հետամու՞տ էս ինձ պես:

Ու սիրունիկ աղջկա պես
Խուսափում իմ հայացքից,
Ու ո՛չ մի ծաղիկ չունես,
Նոր էս ծնվում ձյուներից:


Թեև ուրախ էս, գարուն,
Ասա՛, բանը ինչու՞մն է,
Գուցե չե՞ս տեսել արյուն,
Գուցե քո վիշտը հի՞ն է:

Գիտեմ՝, գիտե՜մ իմ գարուն,
Որ դու կյանք էս արարում,
Լոք քո գրկում կա տաք ձյուն,
Ազատությու՜ն, ջերմությու՜ն:

Ա՛խ թե ես կարենայի՝,
Դուրյանի սա՜զն ունենայի,
Ես կերգեի քեզ համար,
Որ տևես երկա՜ր, երկար՜...

Արի գարուն, սիրահար,
Ու ինձ ձյուների հետ տար,
Գնանք գտնենք մի գալիք,
Մի սիրունիկ ձնծաղիկ:

Գալի՛ք, գալի՛ք ձնծաղիկ,
Այս աշխարքում անցողիկ,
Կյանքի, սիրո ակնթարթ,
Որ մնում է անաղարտ
03.02.2006


Աճուրդ

Հին շորերի աճուրդում,
Ռելիկվիաներ են վաճառվում,
Հռչակաոր մարդկանց իրեր,
Ասես պատմական դեպքեր:
Էլ անդերտալտցու կոշիկներ,
Էլ թագաորների շորեր...

Ահա՛ ներքնաշորի շարքերը,
Արքայ՛ի անդրավարտիկները,
Թակուհո՛ւ ներքնաշորերը,
Ավա՜ղ, են չէ՛ արդեն գույներըը,
Թերևս անցյալի աղոթը,
Կոմպենսացնում է սուր հոտը,
Իսկ նման հատուկ իրերը,
Գնում են հոտառուները,
Դժվար բան է անցյալի սերը,
Էլ չեմ ասում գները:
05.02.2004


Կարապի երգ

Երբ գալիս էս երազիս
Ես քո ձայնը չեմ լսում,
Սերը համր է հիշելիս,
Լռության մեջ է տևում:


Ու նայում էս աչքերիս,
Քո աչքերը չեն լռում,
Արշալույսը բացվելիս
Կարապի երգն էս երգում:


Կարապի երգն ամեն օր,
Լույսերի հետ է հնչում,
Չի վերջանում, չի մեռնում,
Ու երգում էս, ու երգում:


Երբ լռում էս երազիս,
Մի հնչյուն եմ ես հիշում,
Այդ հնչյունն եմ որոնում,
Երբ անձրևին եմ լսում:


Այս երազը վերջ չունի,
Վերջաբանը չես պատմել,
Անկատար էս հորինել,
Կարապներին էս տվել:


Կարապի երգն ամեն օր,
Լույսերի հետ է հնչում,
Չի վերջանում, չի մեռնում,
Ու երգվում, ու երգվում:

March 18, 2015


Խոհեր արևի

Գանգս քիչ է,
Մտքերս չեն տեղավորվում,
Մեկը մորմոք, մյուսը ճիչ է,
Անհանգույց են ծավալվում:

Անհագույց են իմ հույզերը,
Կռնատ են ու չեն սավառնում,
Ու իմ արևոտ հուշերը
Մառախուղներն են ծվաստում:

Խորամանկներ, խորամանկներ,
Որ սիրում են սողուններին,
Քանզի ունեն երկար պոչեր
Փռած տիրոջ ոտքի տակին:

Խաղաղության ագռավները
Խորամանկներ են թևավոր,
Իրողության անուրջները
Էժան են ու անհարկավոր:

Անհանգույց է իմ բողոքը,
Ու՞մ վրա եմ հույսս դրել,
Այս աշխարհը նորոգելիս
Իմ հայրենիքը չեն հիշել:

Ովքե՞ր են գովերգում սերը՝
Ավա՝ղ, այստեղ պիտի լռեմ,
Բոլոր կարգերն ու բարքերը
Ծունկի են իջել սիրո դեմ:

Ես սե՛ր ունեմ, արևի սե՛ր,
Հայրենի՛քը իմ արևի,
Ահա շատ պարզ ու ջերմ խոհեր,
Սավառնող առանց թևերի,
Ինչպես շողերը արևի:
08.12.2008


Հոգս

Քունը վզովս է ընկել,
Ինձ մահճակալ է ձգում,
Գործս կիսատ եմ թողել,
Ինձ իմ հոգսերն են կանչում:

Չեմ սիրում ես ինքս ինձ,
Երբ ինձ հոգնած եմ զգում:
Ուզում եմ ծնվե՛լ նորից,
Ուժ եմ իմ մեջ որոնում:

Գոնե մի ճիգ մարմնումս,
Որ ինձ տեղիցս պոկեմ,
Գոնե մի կայծ աչքերումս,
Որ տանս դուռը գտնեմ:

Քարշ տամ ես ինձ փողպցով
Գործ քեզ գրողը տանի,
Ինձ թաղեցիր հոգսէրով,
Օ՜ քունս ոնց կտանի:
1987


Հպարտ է մայրը

Հեթանոսական տուրք է մասուցվում,
Հիշատակում են ընկած քաջերին,
Կյանք են արարում, երգում ու պարում,
Ցնծերգ է թառել Հայոց լեռներին:

Ու սեղան է, որ վերջ չունի,
Տղոնցն օղի, կանանց գինի,
Ընդունելի մատաղ լինի:

Լեռնեցիները մատաղ են տալիս,
Քրիստոնեական արարողությամբ,
Ընկած զինվորի մայրը չի լալիս,
Հպարտ է մայրը, բեղված օրհնությամբ:

Հպարտ է մայրը իր զավակներով,
Հպարտ է կյանքը անվախ պայքարով,
Հպարտ է Հայը Հայոց աշխարհով,
Հազարամյակներ հնչող երգերով:
Հպա՛րտ է մայրը:

5. օգոստոսի 2007թ.
Սահմանամերձ Կոթի գյուղ, Հայաստան:


Հրեղեն աթոռ

Հեքիաթների հրեղեն ձին
Թռչօղ աթոռ է դարձել,
Որին տիրելու մասին
Ո՝վ ասես չի՛ երազել:

Ո՛վ հորինի սիրուն ճառ,
Ինչ որ չափով անվճար
Կտիրանա՝ աթոռին,
Կունենա՛ իր հրեղեն ձին:

Երբ աթոռին տիրանա՛
Անպայման կգիրանա,
Կունենա շա՛տ փող ու գույք,
Ամենակարո՛ղ հետույք:

Ու հրեղեն աթոռը
Երկինք կհանի վոռը,
Ու երբեմնի՝ մի բլոջ
Կդառնա հարգելի ջո՛ջ:
09 .08. 2005


Մարտ հայերեն

Խփե՛ք թմբուկ լե՛ռը զնգա,
Թո՛ղ մեկիս դեմ հազա՛րը գա.
Ամպից իջած անվախ բազեն
Մարտնչում է մի՛շտ Հայերեն:

Քա՛ջ Վարդանանց սուրը փայլուն
Ավանդել է ազատություն,
Հայոց հողին լու՛յս եղիցի,
Առա՛ջ, առա՛ջ քա՛ջ լեռնեցի:

Խփե՛ք թմբուկ լե՛ռը զնգա,
Թո՛ղ մեկիս դեմ հազա՛րը գա
Ամպից իջած անվախ բազեն
Մարտնչում է մի՛շտ Հայերեն:

Սիրտս վահան սուրբ Մաշտոցին,
Զիմաստության առաքելին,
Սուրս հու՛ր է կայծակների,
Առա՛ջ, առա՛ջ քա՛ջ լեռնեցի:

Խփե՛ք թմբուկ լե՛ռը զնգա,
Թո՛ղ մեկիս դեմ հազա՛րը գա
Ամպից իջած անվախ բազեն
Մարտնչում է մի՛շտ Հայերեն:
01.02.2006


Մորթապաշտը

Մորթապաշտի մորթին նախշուն է,
Աչքերը կանա՜չ դոլարի նման,
Տիրոջը հավատարիմ շուն է,
Ազատ հասարակության պաշտպան:


Ամերիկյան պորտապար

Ամերիկյան գիտունները
«Նորագույն» պատմաբանները,
Հոտոտում էին իրենց բեռը`
Չարենցի՜ ներքնաշորերը:

Բեռը տարել հասցրել էին
Իրենց որջը, Ամերիկա՜,
Ու մե՛կ առ մե՛կ շարել էին
Ամենը մի բարձի վրա:

Մի անլվա անդրավարտիք
Զննում էին ինչպես մասունք,
Իսկ բանասեր ինչ որ մարդիկ
Գտնում էին խոսքի ակունք:

Ու ցնծում էին, ուրախանու՜մ,
Ու գտնում՝ էին ընդհանրացում,
Չէ՛ որ ամեն մեկը ուներ
Նման կեղտո՜տ ներքնաշորեր՝,
Ավելի ճի՛շտ, հագուստնե՜ր:
31.03.2009


Մկան մտքինը

Իրենից գոհ, շախով-շուխով,
Կենտրոնական շքամուտքով,
Հին բազկաթոռի տակից
Մուկը հելավ իր ծակից:
Հպարտ նայեց չորս բոլորը
Վարագույրի հետևից,
Կտրուկ պոկեց գետնից փորը,
Դուրս եկավ ընդհատակից:
Անցավ սառնարանի մոտ.
- Գրո՛ղը տանի, ո՛չ մի հոտ,
Չէ՛ որ այստեղ երշի՜կ կա,
Ահա թե ինչու՛ էմ ես հակա՛:
Չեմ վախենում ո՛չ մեկից,
Ես խո՛սք ունեմ ասելու,
Հացամանը ինձանից
Արդյոք ու՞ր էք պահելու:
Հրես ելնեմ սեղանին
Ճշմարտությունն ասելու
Ու տե՛ս թե տան տիրուհին
Ո՛նց է վախից ճչալու:
լեզուն կապ է ընկնելու,
Թավալվելու է իմ դեմ,
Ես` անչափ վախենալու,
Պիտի տիրուհուն ներեմ:
Ելնեմ մտնեմ իմ ծակը
Կամ բազկաթոռի տակը
Ու տակից եմ ծակելու,
Աթոռն ի՛մն է լինելու:
ԵՎ ա՛յսուհետ գիտեցե՛ք,
Ծակս էլ չսվաղե՜ք,
Կրծել, ծակելն ինձ համար
Միշտ եղել է խաղ ու պար:
05.12.2007


Շան բախտը

Մի սիրուն շուն, պոչը չալ,
Որոշեց ամուսնանալ:
Դուխի ցանեց չալ պոչին
Ու փեսեքն հավաքվեցին:

Եկան տարբեր խավերից:
Զիբիլանոցից, բակերից,
Անպոչ, անականջ, պոչով,
Ու տարբեր մռութներով:

Ահա բուլտերերն անգութ,
Չորսը թաթ ու մի մռութ,
Որսի շունը ,սերը սրտում,
Խճճվել էր ականջներում:

Իսկ գամփռը, մեծ բերան,
Որպես լավ շուն ու պաշտպան,
Գռմռում ու բոթբթում էր,
Ով իրենից բոյով, կարճ էր:

Բուլդոգն հերսոտ մրթմրթում
Ու մահանա էր փնտրում,
Թե ում կծի, ում հետ գզվի,
Ու գամփռից հեռու լինի:

Ու ամեն փեսացու շուն
Հոտոտում էր իր սիրուն,
Իսկ ամենա գազազները
Էլ հաշվի չէին առնում սերը:

Բուլդոգը սերը սրտում
Հարսի տարածքն էր նշանում,
Իսկ Տուզիկը խաբարբզիկ
Ղժաց. - Բուլդոգն արեց չիշի՛կ:

- Ա՛յ քեզ գռեհիկություն,
Ա՛յ շան խայտառակություն,
Գամփռն հաչեց, վրա պրծավ,
Բուլդոգը թքեց, հեռացավ:
Մնացին երկու հոգով,
Ով համարվում էր բոյով,
Գամփռը ու որսի շունը,
Ու մնացած կարճությունը:

Զաղար Տուզոյին բակում,
Ոչ ոք հաշվի չէր առնում:
Բուլտերերը հա՛ փորում էր,
Որպես գիտուն որոնում էր:

Բուլտերյերը ոսկոր գտավ,
Իսկ Տուզիկը գլխի ընկավ,
Երբ գամփռը նայում էր ցած,
Կտրած ականջից փսփսաց:

Զաղարն ուզածին հասավ,
Մեկի գլուխն էլ կերավ:
Որսի շունը ասեց ցուրտ է,
Գիտեր, որ իր բանն էլ բուրթ է:
Ու ականջները կախած,

Խեղճ շունը թողեց գնաց,
Դժգոհ սիրուց իր անկատար,
Ականջները երկար, երկար:
Գամփռը մնաց մենակ,

Ու զաղարը ոտի տակ,
Գամփռն ասեց.- ա՛յ Տուզիկ,
Քո սերը չունի՛ հույսիկ:
Գնա մի քիչ սանրվի,

Մի մուկ ճարի նշանվի:
- Հերիք խոսես, անճոռնի,
Հլա մռութիդ նայի:
- Երկար ու կարճ շները,

Գովաբանում էին սերը,
Մեկը հրեշ, մեկը մուկ,
Մուկը միշտ ասում էր դուք:
Դուք-ավ, դուք-հաֆ հիմարներ

Խելագարված քութիկներ:
Խելքը գլխին սիրահար,
Իրոք որ բակում էլ չկար:
Մի Գամփռ էր գռեհիկ,

Զաղարը կողքին մկնիկ,
Ու անճաշակ չալ պոչը
Դավաճանեց տիրոջը:
Հայաթի դուռն էլ փակ էր,

Ամեն ինչ արդեն պարզ էր,
Գամփռն ինչ ուզի կանի
Իսկ զաղարը թող նայի:
Մինչ այդ մադամ Չալ պոչը

Անիծում էր տիրոջը:
Վայ կոտրվի են թաթը,
Որ փակել է հայաթը,
Է՛ս է էլի՛ շան բախտը
05.02.2004


Շշուկներս ուրվական

Խոհերիդ մեջ իրիկնային
Եթե լսես շշուկներ,
Դա իմ ոգի՝ն է,
Որ թափառու՝մ է,
Ու որոնու՝մ է
Ու գտնու՜մ է քեզ,
Բայց դու նրանց չլսե՜ս,
Չհավատա՛ս շշուկներիս,
Շշուկների՛ս ուրվական,
Նրանք սա՛ռն են,
Առա՝նց իմ շնչի,
Որը զգում էիր երբևե...
21.06.2006


Ներքնաշորերի պատմաբանները

Ամերիկյան գիտունները
«Նորագույն» պատմաբանները,
Հոտոտում էին իրենց բեռը`
Չարենցի՜ ներքնաշորերը:

Բեռը տարել հասցրել էին
Իրենց որջը, Ամերիկա՜,
Ու մե՛կ առ մե՛կ շարել էին
Ամենը մի բարձի վրա:

Մի անլվա անդրավարտիք
Զննում էին ինչպես մասունք,
Իսկ բանասեր ինչ որ մարդիկ
Գտնում էին խոսքի ակունք:

Ու ցնծում էին, ուրախանու՜մ,
Ու գտնում՝ էին ընդհանրացում,
Չէ՛ որ ամեն մեկը ուներ
Նման կեղտո՜տ ներքնաշորեր՝,
Ավելի ճի՛շտ, հագուստնե՜ր:
31.03.2009


Ո՛չ ոչխարը

Մի մտածող մեր նոր դարում
Հոգնել էր կյանքի շուկայում՛
Չեր ըմբռնում գովազդները,
Ու կակազում էին մտքերը:

Որոշել էր հանձնվել,
Էլ չեր ուզում մտածել,
Չգտնելով ո՛չ մի ճար,
Որոշեց դառնալ ոչխար:

ԵՎ այդ հարցով տակավին,
Դիմեց ծանոթ բժշկին,
- Մի բան արա ինձ համար,
Ուզում եմ դառնամ ոչխար:

-Ոչխար դառնալը հեշտ է,
Կոտոշ ճարելն է դժվար,
Կոտոշը դիֆիցիտ է,
Չունեմ նույնիսկ ինձ հաա՜հմաա՜հր:

- Էդ կոտոշի եղածն ի՞նչ է,
Մի զույգ կոտոշ էլ՝ չես ճարում,
- Է՜հհհհ, մի զույգը քիչ է, քի՛չ է,
Ոմանց տասը չի հերիքում:

- Տասը կոտոշն ի՞նչ են անում,
- Ի՛նչ որ դու էս ուզում անես,
Սրա-նրա կողն են բզում,
Իսկ քեզ չե՞ն բզել, չգիտե՞ս:

Գիտե՛ս, հեշտ չե ոչխար լինել,
Մկկալ ու խոտ արածել,
- Ի՛նչ դժվար է, կմկկամ,
Այդ մեկը որ հաստատ կարամ:

Ականջս համարակալ,
Ոչինչ պետք չե հասկանալ,
Տեղս միշտ կգիտենան,
Կունենամ իմ ապագան:

- Չէ՜, քեզանից բան դուրս չի գա,
Դու արդեն շատ էս խոսում,
Ոչխարը պետք է մկկա,
Երբ ինչ որ բան է ուզում:
09.09.2007թ.


Ու

Հանու՛ն խոսքի ազատության,
Թալանեցի՝ն մեր ապագան,
Ցավոք սրտի չկշտացան,
Ու բարքե՝ր են շուկայական:

Իրավունքի ազա՛տ շուկա,
Չարչի՛ն ազատ խոսքի վկա,
Խի՛ղճ ու պատիվը անպատկան
Ու վերնախավ շուկայական:

Վերնախա՛վ է վերնաՀ՛ավը,
Վերին թարեքի չա՛ղ հավը,
Չաղ բրոյլե՜րը ամերիկյան,
Ու կչկչոց հուդայական:
07.02.2010


Դաջված երազ

Գիշերային սրճարանում,
Դևն էր քնից վեր թռել,
Ու իր երազն էր ինձ պատմում,
Որ գլխից նոր էր փախել:

Այդ երազում իմ պատկերը,
Հետազոտում էր գները,
Սուզված գնացուցակում ,
Դեռ չեմ խմում:

Ի վերջո պատվիրեցի.
Գինի՛, գինի՛ ու գինի՛:
Կասկածամիտ մատուցողը,
Նախ և առաջ ուզեց փողը:

Սրբիչը ուսին կախած,
Ինչպես սպիտակ ակսելբանտ,
Սինին բեռի տակ ճկած,
Մատուցողը խիստ պեդանտ:

Արագ լուծեց իմ հարցերը,
Անցավ ուրիշ սեղանի,
Որտեղ քեֆ, ուրախությունը,
Վճարում էր մի քեֆչի:

Ասեց, ախպերն ի՞նչ է ուզում,
Քեֆչին նայեց իմ սեղանին,
Թե ասեր իմ գլուխն է ուզում,
Իմ գլուխը կկտրեին:

Իսկ հարևան սեղանին,
Չաղլիկն հեծած աթոռին,
Գրոհում էր սեղանը,
Հաղթող ճանաչվեց չաղը:

Սրճարանում կես գիշերին,
Հյուրասիրված առևտուր,
Իսկ չաղլիկի ճոխ սեղանին,
Մի միլիոնի կերակուր:

Գինուց բնավ չարբեցի,
Ավա՜ղ ծամածռվեցի,
Գինին սարգել էր անփորձ
Ու անշնորհք գինեգործ:

Մատուցողը մտածեց,
Մի բաժակ գինի փրկել,
Արհեստական ճանճ գցեց
Գինուս մեջ, որ չէի խմել:

Ճանճը արբեց, թռավ գնաց,
Տզալով մի երկ՜ար կենաց
Չհասկացա ինչ ասեց
Ինձ գովե՞ց, թե՞ փնովեց:

Մատուցողի գրպանից,
Քեֆչին փողը թռցրեց,
Ու ընկերոջ անունից,
Նորից կոնյակ պատվիրեց:

Մատուցողն զգաստացավ,
Իր փողերի հոտն առավ,
Բայց իր պարտքը կատարեց,
Ու քեֆչուն նորից խաբեց:

Ու կոնյակի փոխարեն,
Թթված կոմպոտ մատուցեց,
Ասաց, «փըլիզ» անգլերեն
Ու մարդ բան չնկատեց:

Խառնաշփոտ է տակավին,
Երազ է չորս բոլորը,
Որի թեման սոված փորին
Հորինել է Վիյոնը:

Ի՞նչ երազ է, ի՞նչ նշան,
Հսկայական մի բերան,
Ծամծմում է ուղեղս,
Թքաշաղում ներվերս:

Իմ երազը սրճարանում,
Նկարներով զարդարված,
Նկարներ, որ ցույց են բերում,
Ով՛ ինչո՞վ է հմայված:

Սրահ, որտեղ կերակուրը
Արտահայտում է իմաստ,
Մի հիմար շոյում է փորը,
Որպես ժամանակի փաստ:

Մեկը ոսկոր էր կրծում
Որ իր կարծիքը հայտնի,
Այնպ՜ս հպարդ է կրծում
Որ տան իրեն երանի:

Սրահի մեջ հայտնվել է
Իմ պատկերը ցիր ու ցան,
Ցանցառամիտ կատակում է
Սրահից մեկի նման:

Էդ երազը պետք է սանձել,
Կապել սեղանի ոտից,
Քանի կռվի բուն չի դարձել,
Ո’վ կկռվի իմ կողմից՝:

Թե չէ խելքը ճմրթված,
Թափառում է, հռհռում,
Ու բոլոր գինով կանանց
Փեշերին է քսմսվում:

Անախորժության ծլերը
Արդեն բացում են թփերը,
Կիսահարբած մի տիկին,
Հայտնվեց լերկ հատակին:

Բայց ձևացավ շնորքով,
Ջղաձիգ շարժումներով,
Ոտքերի դիրքը փոխեց
Ու փեշերը հավաքեց:

Նայեց տարակուսանքով,
Հուրի փերի հայացքով,
Ինչպես անմեղ էություն,
Սայթակած գեղեցկություն:

Ամեն աչքս մի-մի զերո,
Համարյա սեղանի ներքո,
Ասես թատրոն եմ նայում,
Անձամբ հերոսի դերում:

Իսկ այդ թատրոնի տերը
Լավ գիտի ինչ է «սերը»,
Գիտի ինչպես գայթակղել,
Գիտի գերել, նվաճել:

Նա իր դերն է կատարում
Իսկ ես փեշի թատրոնում,
Կրքերը պա՜րզ բնակա՛ն,
Հարյուրի կեսի նման:

Հալհլվում է անկարգապահ
Իմ երազը ինչպես մոմ,
Իսկ մերկացած ազդրի վրա
Դաճված է մի բառ “Wеlcome”:


Մի անգամ էլ կարդացի
Քանի փեշը քշտած էր,
Վելքոմ մադամ ասացի,
Եվ ամենայն հարգանքներ:

Կավալերը դա լսեց,
Ու շատ վելքոմ կատաղեց,
Եվ ըստ բոլոր օրենքների
Ինձ կկանչի մենամարտի:

Ամեն ինչից համ է առնում,
Վախենալու ձայն է հանում,
Զորահավաք է կատարում,
Խմածների ծուռ շարքերում:

Եվ երևի սրճարանում,
Երազս կռիվ դառնա,
Ես կռվից չեմ վախենում,
Աթոռի ոտը վկա:

Բայց և այնպես սա երազ է,
Ես կնամոլ ու հարամ չեմ,
Ազդրի վրա իմ գիրը չէ,
Ես ուղղակի ընթերցող եմ:

Դաճված երազ կես գիշերին,
Խաչագողը Ապոլոն,
Որդը սպիտակ ձիու մեջքին,
Թամբը արժի մի միլիոն:

Սա երազ է, թե՞ մղձավանջ,
Թե դառնացած մտքի ղողանջ,
Տրիու՞մֆը ամենակերի,
Թե փա՞ռքը սինլքորների:

Չգիտեմ ու չեմ ասի,
Թե այս երազն ին՞չ արժի,
Զգում եմ արդեն արթունություն,
Ներողություն:

Շուտով կփակեն տրակտիրը,
Տուն կգնա կուշտ չաղլիկը,
Կհեռանան քեֆչիները,
Սրահ կմտնեն լվերը:

Ուրիշ երազներ կշրջեն,
Մնացորդներ կբաժանեն,
Չորս բոլորը փշրանքներ,
Իսկ լվերը արքանե՜ր:

Դաջված երազ կես գիշերին,
Խաչագողը Ապոլոն,
Որդը սպիտակ ձիու մեջքին,
Թամբը արժի մի միլիոն:
24.03.2004


Արիություն

Երկինքների գեղեցկուհի,
Իմ Անահիտ աստվածուհի,
Արեգակի ոսկեղեն զարդ,
Հպարտ:
Սերը գյուտն է աստվածների
Եվ դու սիրո աստվածուհի,
Տվել էս ինձ էություն.
Արիությու՛ն:

09.01.2013


Առ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ

Ամպերը ասես հոգնել են ճախրել
Ու հենվել են հորիզոնին,
Ու բաց երկնքում մի բիծ են թողել,
Որ մերվում է կապույտներին:


Ժպիեը քո լույս, հեզիկ, անտարբեր,
Ու քայլում էս զեփյուռի հետ,
Ճամփան արևոտ մաղթում է քեզ սեր,
Ա՛ռ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ:


Առ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ,
Ո՛վ անծանոթ գեղեցիկ,
Զեփյուռի պես սիրուն աղջիկ,
Առ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ:


Ճամփան արևոտ անդունդ է թվում,
Ու մեռնող մի արահետ,
Եվ մի՞թե իմ սերն այսպես է տևում,
Առ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ


Առ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ,
Ո՛վ անծանոթ գեղեցիկ,
Զեփյուռի պես սիրուն աղջիկ,
Առ իմ սիրտը ու տար քեզ հետ:

July 5, 2015




Հիշիր

Երբ պատուհանս վառվի, 
Ճչա՛ անդոր խավարում, 
Գիշերով ինձ հյուր արի, 
Վաղուց եմ ես քեզ սպասում: 

Ես կսպասեմ մինչև լույս, 
Մինչև արևը զարթնի,
Իմ պատշկամբը անհույս 
Թող այս գիշեր չննջի: 

Թող անընդհատ շողշողա, 
Որպես փարոս խավարում, 
Որ դու տեսնես, որ դեռ կա, 
Մի սիրտ որ քեզ է սիրում: 

Երբ պատուհանս վառվի, 
Ճչա անդոր խավարում, 
Երբ ինձ թախիցը գամի, 
Հեռուների ճանկերում, 

Հիշի՛ր, ես քեզ եմ սիրում:
1985

Բայցևայնպես

Բայցևայնպե՛ս ,նա նայեց, 
Հայացքն ուսից նետի պես, 
Թաքուն, ժպտալով քայլեց, 
Աներևույթ էր կարծես: 
Որպիսի բացի ինձնի՛ց, 
Ուրիշ ոչ ոք չտեսներ, 
Կարծես կողքի ընկերոջից, 
Թաքցնելու բան չուներ: 
Ի՞նչ աստճանի գայթակղիչ է,
Ստագեղեցկությունը: 
1996 

 Իմ աղունիկներին

 Աղունիկներ իմ սպիտակ 
Դուք էլ չկա՜ք, էլ չկա՜ք... 
Առանց ձե՝զ են տարածվում 
Երկինքները կապուտակ: 
Դուք իմ թևերն էիք սպիտակ 
Փրկո՛ղ, ------աշխարհից պարփակ, 
Ջահելության իմ լույսեր, 
Դուք ինձ ավանդել էք Սե՜ր... 
26.06.2006


Մնջախաղ հույզերի

Գետը երեկ տղմոտ, պղտոր
Այս առավոտ թափանցիկ, 
Գետը անկեղծ է այսօր 
Ու ես գետափին բոբիկ: 

Անհայտացել է անդորը, 
Ժխորն է գալիս անհամբեր, 
Այպես սկսվում է օրը 
Ու նավակնե՜ր, նավակնե՜ր: 

Ու վազում են նավակները, 
Այդ ձիերը ջրերի, 
Նրանց բերած ալիքները 
Մնջախաղ են հույզերի: 

Ո՞ր սարից էս գալիս Զալե, 
Դու էլբայի խաղաղ վտակ: 
Օտար շողքս ջրիդ թառել 
Տեսնում է քեզ մինչև հատակ: 

Սակայն հոսքդ չեմ նկատում, 
Հոսքդ հանդարտ, անտարբեր, 
Ժամացույց էս հիշեցնում, 
Չես լինում խե՛նթ, անհամբե՝ր: 

Դու գիտես թե ուր էս գնում, 
Չկան ճամփիդ հանելուկներ՝ 
Ու ալիքներ էս հորինում 
Երբ անցնում են նավակներ: 

Կասեի տար ինձ քեզ հետ Զալե, 
Ուր կան թափանցիկ ջրեր, 
Ճշմարտությունն ու՞ր է Զալէ՛ 
Ախ թե մի տեղ նա ինձ սպասեր: 

Ուստի պիտի լռեմ քեզ հետ: 
Մինչև՛ անցնի մի՛ նավակ՝,
Իսկ երբ անցնի՝, ստվերս քո հետ, 
Կալեկոծվի սանձարձակ: 

Իսկ երբ ջուրդ հանդարդվի, 
Ափ չմղվի ապարդյուն, 
Քո հայելին պիտի տեսնի 
Ափիդ կանգնած օտար մարդուն: 

Անծանոթ մի ստվեր անմարմին, 
Ստվեր է օտարն իր էությամբ, 
Միտքս թողնում եմ քո ափին, 
Բարուրված քո քար լռությամբ: 

Նայիր Զալե ո՛վ են գալիս, 
Նորապսակ զույգն այս պարկեշտ, 
Այս տարեցը պսակվելիս 
Կատարել է մի գործ շար հեշտ: 

Նա շատ հեշտ է սիրահարվել, 
Իսկ իր ջահել հարսնացուն 
Իր ուզածն է հայտնաբերել 
Եվրոպա՛ է, ազատությու՜ն: 

Նա սիբիրի խուլ գյուղերից, 
Կամ մեր գյուղից, չգիտեմ, 
Պոկվել է աղքատ աշխարհից 
Թեկուզ ստվերի պես անդեմ: 

Կարծես անկեղծ սիրող մի կին, 
Բայց հայացքը անպաշտպան, 
Եկել գտել է իր կեսին 
Ու նվաճել է եվրոպան: 

Տես ինչ համեստ է նա կանգնել, 
Ո՛չ մի շարժում առանց ցուցման, 
Փեսի մայրը հանգիստ նստել, 
Ու ննջում է հավի նման: 

Ահա նավակը պատրաստ է, 
Հեծան նրաք ձին ջրերի, 
Զալե խոսքս անիմաստ է 
Եթե ասեմ ահա՛ փերի:

Ինչ տհաճ է մտածելը, 
Ու ինքդ քեզ չստելը, 
Ցինիկ, նախանձ, անբարդավան, 
Ինչ էլ ասես, անպատասխան: 

Մնջախաղը իմ հույզերի 
Քո ալիքների նման, 
Դառնում է զոհն իր ափերի 
Ու ալիքներ էլ չկա՝ն: 

Այսօր դու մի ձուկ էս բերել, 
Մի վիրավոր կիսամեռ ձուկ, 
Ինչոր հարված է ստացել 
Ու ձուկը մեռնում է անշուք, 

Նա ձկնորսի որս չի դարձել, 
Կարթի հետ չի խաղացել, 
Հավատացել ու խաբնվել, 
Այսպես անշուք սատակե՞լ:

Սա մի զոհ է պատահական, 
Նավակի փեռն է դիպել, 
Նման զոհեր ամենուր կան, 
Կարծես նրանց մայր չի ծնել: 

Ալիքներդ են նրան գտել 
Ու բերել են դեպի ափ, 
Հուզիչ պատկեր ես հորինել, 
Դե ի՞նչ ասեմ, ծափ, ծափ, ծափ: 

Ալիքները քո հաշվարկված, 
Նավակի հետք համաչափ, 
Խաղում են ձկան հետ մեռած 
Ու դուրս են մղում դեպի ափ: 

Լափ է դառնում ձուկն աննկատ, 
Գոյության շղթայի օղակ, 
Որ կարող էր լինել ազատ 
Կամ հաճելի ճաշատեսակ: 

Սա է միակ տարբերությունը 
Ու հիմնական պատմությունը, 
Կյանքի ամենահին վեճը, 
Կյանքի գլխավոր էջը: 

Վե՛ճը: լափի համար է միշտ վեճը, 
Բարոյության գլխավոր էջը, 
Մարդու իրավունքի տենչը, 
Երազների սկիզբն ու վերջը: 

Մոռացել եմ, սե՜րը, սե՜րը, 
Սե՛րն է երազ, սե՛րն է անբիձ, 
Ամենամաքուր իղձե՜րը, 
Զալե դու հավատու՞մ էս ինձ:

Կարծում էս թե ծիծաղու՞մ եմ, 
Ու ծաղրու՞մ եմ սիրահարին: 
Ընդհամենը՛ մտածում եմ, 
Ո՞վ է տիրում այս աշխարհին: 

Մի՞ թե սերը մարդկային: 
Սերն ալիքներ ունի Զալե, 
Ալիքներիդ պես տակավին 
Վերջում լափ է, ա՛փ է քարե:

Ի՞նչ է սերը սիրուն Զալե, Ասա՛, 
ինչ վաղուց ասված՝ է, 
Մենակ չասես ճամփեդ չալե 
Այս գետափը վաճառված է: 

Այս գետափը իր տերն ունի, 
Այստեղ նա է սիրահարվում, 
Ոչ թե ինչ որ մի անտունի, 
Որ հույզեր է զառանցում: 

Ինչպես մի զոհ պատահական, 
Իրողության միավոր, 
Բանաստեղծն է սա իսկական , 
Պոետի խոսքը այսօր: 

Անզգուշ է նա ու ազատ, 
Ինչպես ձուկը այս կիսատ, 
Չի վաճառվում, լա՛փ է առկա, 
Այն ծռմռվող որդը վկա: 

Որովայնը փափուկ, երկար, 
Արագ մարսելոււ համար, 
Ի՞նչ երազներ կամ հույզեր...
 Լափե՝ք, անարյուն որդեր: 

Լափե՛ք իրավունքը մարդու, 
Լափե՛ք հանուն արդարության, 
Փողկապավոր մի վայրենու 
Կնքել էք կուռք ազատության: 

Եվ ազատությունը լափեք, 
Հանեք առք ու վաճառքի, 
Մարդուն խաբեք, խաբեք, 
խաբեք... Եվ արժանացեք փառքի: 

Իսկ դու Զալե, ափիդ մի ձուկ, 
Խղճմտանքի տեսարան, 
Ա՛խ ի՛նչ անզգույշ վերաբերմունք 
Խեղճ ձկնիկը անպաշտպան: 

Ձուկը խեշճ է իսկ մարդը լա՛փ 
Լափ է դեռ իր կյանքի օրօգ, 
Նա, ով չունի սեփական ափ 
Չունի և խոսք, պահանջ, բողոք: 

Համր է մարդը, կիսամեռ ձուկ: 
Խաղալիք է ալիքների, 
Ազատություն և իրավունք 
Մնջախաղ են հույզերի: 

Չքանում է իմ ստվերը, 
Կեսօր է արդեն, ամառ, 
Չքանում են իմ հույզերը, 
Մնում է այս օրը պայծառ: 

Ու արև է, լոգանք արա, 
Նայիր երկինք աներկբա, 
Ու երկինքը թող քեզ թվա 
Անծայրածիր մուրաբա: 
April 23, 2014


 Ձյունը հանցավոր

Ձյունը անցավոր, 
ձյունը հանցավոր 
Ձյունը ի՞նչ է որ. 
Սառցե բողբո՞ջ է երկնային, 
Որ թառեց ծաղկած ծիրանի ծառին 
Այդ դյուրահավատ ու թեզ ծառերին 
Որ բողբոջում են մարտ ամսին: 
Սա վերջին ձյունն էր, ու ծիրանենին 
Սպիտակ հյուսեր կախեց ճյուղերին 
Անկրկնելի գեղեցկություն 
Անսպասելի սառնություն: 
Հանցագործություն: 
April 1, 2014 


Պահածոի առեղծվածը

Նվիրվում է պահարանում հայտնաբետված ծիրանի կոմպոտին
Ընդհանում էր երկար մի նիստ
Այնտեղ մութ էր ու անհանգիստ
Դրված էին պահածոներ
Ու լսվում էին անկապ ձայներ
Մեկ գոռում էին վա՛յ – վայ՛ հասի՜,
Մեկ էլ խանձված հո՛տը մսի:
Դա կուխնյաի պահարան չե՛ր,
Քարանձավ՛ էր մութ ու անստվեր
Ուր իրար կողք շարված շշե՜ր
Պահածոնե՜ր, պահածոնե՜ր:
Ամեն մեկը իր մանդաթով,
Օգտագործման տարով, թվով,
Եվ ահա մի անհայտ սրվակ,
Որը ունի լոք մի «գտակ»,
Ամուր փակված մի կափարիչ
Ու վե՛րջ, ոչ գի՛ր, ոչ թի՛վ, ոչի՛նչ:
Անհայտ է թե երբ է փակվել
Բաղադրությունը չի նշվել
Եվ ի՞նչ հատկություններ ունի
Որը ոչ մի սնունդ չունի
«Մարսողական համնակարգի»
Պահարանի երկրորդ շարքի
Միակ զենքը ընդեմ չարքի
Հենց նրա մետջ պիտի լինի
Ի՞նչ կա այնտեղ, ի՞նչ է պահված
Հարցերի հարց, հարցերի հարց:
Կոմպո՛տ, ահա՛ գտնվածը,
Պահածոի առեղծվածը:
01/29/2012



Պարոն եսեմորկամը

Նա շատ դժվար դերասան էր,
Բայց դերը հեշտ էր խաղում,
Լավ մշակված կեցվածք ուներ,
Ուժեղ էֆեկտ էր գործում:

Նա լու՛ռ էր ներկայանում,
Մերկացնելով ատամը,
Շատ ինքնատիպ էր ժպտում
Պարոն Եսեմորկամը:

Երբ գլուխն հետ էր թեքում,
Որ տեսնեն իր էությունը,
Շատ ճկուն էր պահպանում
Հավասարակշռությունը:

ԵՎ շնորհիվ հաստ վզի
Գլխի ձևը չեր տուժում,
Հ՛եյ Նիկոլա Սարկոզի
Տ՛ես արքան ո՛նց է քայլում:
01.12.2007.



Ջրիս կաթիլներ

Ջուր եմ տանում աղբյուրից,
Պաղ ջուր եմ հայտնաբերել,
Որը հողի ընտերքից
Բարի աղբյուրն է քամել :
Կաթիլ կաթիլ հավաքել,
Թորել է այլ նյութերից,
Որոնել է ու քամե,լ
Ապառների սրտերից:
ՈՒ հոսում է աղբյուրից,
Զուլալ ջուրը կյանքաբեր,
Իսկ ես ագահությունից
Շարել եմ չորս տին կժեր:
ՈՒ չի զլանում աղբույրը,
Նա շռայլ է ու բարի,
Թեկուզ ծուռ եմ դրել կուժը,
Չորս տին ցայթեր են ջրի:
Աղբյուրից ջուր եմ տանում,
Որ աղբյուրն է հորինել,
Երեկո է աշխարհում,
Որիս լուսինն է տիրել:
Ու լուսինը սիրահար
Շողը շաղել է ջրին,
Ու աղբյուրից իմ վարար
Սերն է բխում ու բարին:
Ամեն կաթիլ լուսնի լույսով
Ադամանդի պես ժպտում,
Մի ակնթարթ փայլ ապրելով
Թռչում են ու չքանում:
Ու շողշողում են իրար
Կաթիլներն ու իմ հոգին,
ՈՒ լուսնի փայլի պես վառ
Լույս է թառել իմ սրտին:
Ավաղ ես անփույթ էի,
Չեի խնայում իմ ջուրը,
Վստահ որ միշտ կհոսի,
Շատ առատ է աղբյուրը:
Կաթիլ կաթիլ իմ սրտի
Ցայթերն են վատնվում,
Կաթիլները աղբյուրի
Փայլում աներևութանում:
1998


Ռումբը

Գինետա՜նն էի,
Կրքերի թատրոն,
Արյունս գինի,
Սիրտս երգեհոն:

Ոսկեծամ աղջիկ,
Հոնքերը բարակ,
Մոլորված եղնիկ,
Աչկերը ճրաք:

Ասես կրցքի տակ
Նյութ է պայթուցիկ
Ինչու է մենակ,
Մեծ սիրո գախտնիք:

Սպանիչ աչքերում
Սեր է անավարտ,
Զոհին է փնտրում,
Վայ խեղճ տղամարդ:

Գեղեցիկն հանհոգ
Կանգնել էր մենակ,
Վառվռող մորմոք
Տղի կրցքի տակ:

Ինձ սպանում ես հայացքով,
Ախ, թող մի քիչ էլ ապրեմ,
Նիզակտ անցավ իմ սրտով,
Ուր որ է ես կընկնեմ:

Տխուր մի նկար,
Մի տղա հպարտ,
Դարձել էր անճար,
Քիչ առաջ անպարտ:

Սիրունը նայեց
Ու մեջքով կանգնեց,
Աշխարհը պայթեց,
Ռումբի պես պայթեց:

Տղայի հոգին
Սլացավ երկինք,
Սիրում եմ անգին,
Բեր կնքենք դաշինք:

Ինձ սպանում ես հայացքով,
Ախ, թող մի քիչ էլ ապրեմ,
Նիզակտ անցավ իմ սրտով,
Ուր որ է ես կընկնեմ:
05.01.2004



Փաթեթ

Մի փոքրիկ թղթե փաթեթ,
Անշարժ ու լուռ էր տեղում,
Մինչև մեկը ձեռքի հետ
Նրան մի կոմ էր հրում:

Հենց կպչում էին փաթեթին,
Նա խշխշում էր զվարդ,
Նրա թղթեղեն հոգին
Շատ զգայուն էր ու հպարտ:

Նա միշտ առիթ էր փնտրում,
Որ մի բանով փաթաթվի,
Որ ճմռթոցը սրտում,
Խշխշոցներ հորինի:

Ահա օրերից մի օր
Փաթեթն օգտագործեցին
Փաթեթի մեջ մի խաս շոր
Խնամքով փաթաթեցին:

Ահա ցանկալի պահը
Փաթեթն հասավ մուրազին
Նրա անտեղի ձայնը
Վկայում էր այդ մասին:

Ու այդ փաթեթը փոքրիկ,
Որ իր երազին հասավ,
Ճռվռում էր երջանիկ,
Փաթեթը երգիչ դառձավ:

Նրա անտեղի ձայնը,
Դարձավ սիրված հնչյուններ,
Նա կնքեց իր պայմանը,
Որ հային-չեին երգեր:

Նա միշտ առիթ էր փնտրում,
Որ մի բանով փաթաթվի,
Որ ճմռթոցը սրտում,
Խշխշոցներ հորինի:
07.01.2004



Փող է պաշտում

Փո՛ղ է պաշտում այս հիմարը,
Եվ ուզում է կանխել չարը:
11/11/2017


Քաղաքական բասկետբոլ

Խլեզներն ու ընձուղտները
Բասկետբոլ էին խաղում,
Նրանց անհաշտ զեղումները
Բանավեճ էր հիշեցնում:

Խլեզները ֆշշում էին
Վա՜խ իմ պոչը, իմ քամակը,
Ընձուղտները դոփում էին,
Որոնում էին գնդակը:
15.03.2008



Քամի

Արի, քամի, երգենք միասին,
Անմշակ այգու մացառոտ բեմին,
Ու թող մեզ լսեն ուռին ու բարդին,
Սիրո հուշ կախենք նրանց ճյուղերին:

Արի քամի պարեմք միյասին,
Թռչենք բարձրանանք ձորի եզերքով,
Ուրախացնենք բարի գետակին,
Խաղողի այգում արբենանք գինով:

Արի քամի տխրենք միասին,
Ճյուղերը լքող տերևների պես,
Ես կխառնվեմ այն տերևներին,
Դեղին խոհերին աշնան հեռատես:

Արի քամի, սրտամոտ իմ քույր,
Հորիզոնների օդային համբույր,
Արի հորինենք մի հեքիաթ մաքուր,
Թափառենք, պատմենք դաշտերին թափուր:

Արի քամի ոռնանք միասին,
Այն անվորսալի գայլերի լեզվով,
Արի գնանք մեխվենք ժայռերին,
Արի քարը ծակենք երգելով:

Արի գնանք կռվենք լեռան հետ,
Ուզում եմ որ նա գերի հանձնվի,
Թեկուզ փշրվեմ, կորչեմ փոշու հետ,
Ես չեմ վախենում գրողը տանի:

Արի իղձեր հիշատակենք,
Վաղամեռիկ երազներ,
Արի ծովեր ալեկոծենք,
Թափենք իզուր անձրևներ:

Արի լինենք մեղմիկ զեփյուռ,
Որ այգուն սեր է հուշել,
Շնչել ամեն վարդից մի բույր
Ու լուռ ու մունջ հեռացել:

Կամ թե քամի եկ սանձարձակվենք,
Դառնանք մրրիկ, եթերը ճեղքենք,
Վայրագ սուլոցով քաղաք ներխուժենք
Ու մարդկանց վրա մի լավ ծիծաղենք:

Արի քամի մերվենք բուքերին,
Սառցե բյուրեղյա վրձիններ սարքենք,
Մարդկանց վախկոտ պատուհաններին
Հազար ու մի բաներ նկարենք:

Արի քամի փախչենք միասին,
Փախչենք, հեռանանք հեռուն անորոշ,
Արի քամի լսիր իմ խոսքին,
Ի՞նչ ես մոռացել աշխարհում այս գորշ:
1987



Ռադիո հե՛յ դու-դու

Այսօր ռադիո «Հեյ դու- դուն»
Թողարկում է բանավեճ,
Սոված գայլը ու մի շուն,
Մրցում են, ո՞վ է պատշեճ:

Գայլը ասաց, շունն աու է,
Առանց որևե պատճառ,
Շունը թէ՝ գայլը ավ - ավ է,
Ոռնոցը դարձրել է ճառ:

Շունը էլ բան չգիտեր,
Հաչում էր ամբախ զամբախ,
Խոստանում էր նոր կարգեր,
Ուր չկա ոչ մի ղաչաղ:

Գայլը հերսոտ գռմռաց,
Շանն անվանեց բերանբաց,
Շունը խիստ վիրավորվեց,
Մի զարկով կապը կտրեց:

Գայլի ստամոքսը սովից,
Կպել էր ողնաշարից,
Նրան ուրիշ բան պետք չէր,
Մենակ թե շանը ուտեր:

Գայլը ճաշում էր գլխից,
Բռնեց խեղճ շան ականջից,
Շունը չռել թաթերը՝,
Հայհոյում էր կարգերը:

Շունն օրենքին հակառակ,
Ճանկեց գայլի փորի տակ,
Գայլը ականջը թողեց,
Էն լավ թիքեն կորցրեց:

Գայլը մի փունջ մազի հետ,
Մի կտոր ականջ կծեց,
Շունն ականջը հետ ուզեց,
Ու վնգստոցը գցեց:

Գայլն ուզեց մի բան խմել,
Թիքեն դեռ չէր կուլ տվել,
Շունն օգտվեց միջոցից
Ու բռնեց փորի տակից:

Միջոցի տերը շունն էր,
Գայլը արդեն տնքում էր,
Շան ծնոտները կողպեք,
Բերանում կլոր թիքեք:

Գայլը սատկած ձևացավ,
Էլ չէր զգում ոչ մի ցավ:
Բուլդոգը հաչեց. – տեսա՞ր,
-Ափսոս պոչ չուներ թափ տար:

Գայլն էդ միջոցին զարթնեց,
Ու համով տեղից բռնեց,
Ու նորից նույն գզուզը,
Գայլն ուտում էր տուտուզը:

Հոգնեցին իրար ուտել,
Նորից սկսեցին վիճելլ,
Ու շունն հաչեց իր ճառը,
Սովածության պատճառը:
-Դու կծեցիր իմ ականջը,
Բայց ո՞վ է մեր մեջ քաջը,
-Ի՞նչ ասեմ դա իմ մե՛ղքն է,
Քո միսը իմ սնունդն է:

-Ախր դու գիշատի՛չ ես,
Ամեն ինչ հոշոտում ես,
-Իսկ դու հաչում ես ստից,
Ընկած կատվի հետևից:

Հապա մի նայիր դեմքի՛դ,
Թավով տվել են մռթի՞դ,
Քիթ մռութդ քառանկյուն,
Քեզ էլ անվանում ես շուն:

-Ես մարտի՛կն եմ ճշտության,
Ու խոսքի ազատության,
-Դու ոչխար ես պաշտպանում,
Ու միշտ հլու ծառայում:

Բանավեճ է եթերում,
Շունն ու գայլն են գռմռում,
Թե ռադիոն չկոտրվի,
Տեսնես ո՞րը կհաղթի:
07.01.2004



Պալիտիկական Դարվինիզմ

Հայտնի է որ դարերն ի վեր
Մարդիկ ստեղծում են նոր կարգեր,
Ընտրում են ու ընտրվում,
Այդպես իրենց լավ են զգում:

Չարլզ Դարվինն այս առումով,
Ճամփի փող էր ճարել պարտքով,
Կատարում էր ճամփորդություն,
Շուրջերկրյա քննարկություն:

Տարբեր տեղեր կարդաց թերթեր,
Գրի առավ տարբեր լուրեր,
Որ որոշի ով է լավը
Ու ամենա բարձր խավը:

Նա գտավ, որ աշխարհիս տակ
Կա չորս տարբեր մարդու տեսակ,
Ու Դարվինն ուզեց պարզել,
Ով ինչպե՞ս է առաջացել:

Տեսա՛վ, որ տարբեր խավեր,
Հագնում են բամբակյա շորեր
Բայց տածում են տարբեր մտքեր
Ահա թե ինչ պիտի պարզվեր:

Նման տարբերությունները,
Հագած շորը կամ մտքերը,
Կապված են կերակուրի հետ,
Պնդում էր մի պահեստապետ:

Գենոֆոնդի զարգացմանը,
Մարդու ինքնահաստատմանը,
Մեծ նպաստում գործեց մոդան,
Հետամնացները փախան:

Հետզհետե մարդկանց միջից,
Ով շուկայից, ով փողոցից,
Ջոկնվեցին ընտիրները,
Դե բերեք մեր աթոռները:

Ըստ զորության տիրող կարգի,
Ու նմանությամբ տեսակի,
Ձեռք բերեցին հաջողություն,
Ու առօրյա հարմարություն:

ԵՎ բնական օրենքներով,
Փողի, ծանոթի միջոցով,
Առաջացավ նոր դասակարգ,
Քյասիբներին շարին մի շարք:

Նույն գոյական միջավայրը,
Ընդհանուր սննդավայրը,
Նպաստեց օնտոգենեզին,
Զարգացած մարդու տեսքին:

Դա բնական ընտրում է,
Ու դեռ այսօր էլ գործում է,
Բայց այժմ կան նոր մեթոդներ,
Որ հորինեն նոր տեսակներ:

Հետազոտեցին գները,
Գնեցին թանկ հագուստները,
Որ զարգացնեն մարդու ցեղը,
Ու բարձրացնեն պաշտոնները:

Դա արդեն նոր գիտություն է,
Արհեստական ընտրություն է,
Որ ի հայտ գան նոր խավեր
Ու նոր մարդու տեսակներ:

Ու մի օր մի ատամնաբույժ,
Գցեց- բռնեց, որ վաղ թե ուշ,
Մարդու գանգը պետք է փոխել,
Որ չկարողանա ստել:

Մարդու գենաֆոնդը փոխեց,
Ինչ կար չկար հանեց թափեց,
Ժխտեց դաստիարակությունը,
Ընդհունեց փորձարկությունը:

Բացեց փորձարկության դպրոց,
Առաջացավ մեծ աղբանոց,
Կազմակերպեցին կոնսիլիում
Հայտարարեցին միլենիում:

Ու հենց միլենիումն սկսվեց
Նոր հիբրիդը հելավ կանգնեց:
Հենց առաջին քայլը գցե՛ց
Բոլորից շատ փող աշխատեց:

Հիբրիդը հնարամիտ էր,
Գանգը մի տեսակ ուրիշ էր,
Անվախ գնում էր ընտրման,
Չէր ճանաչում ոչ մի սահման:

Ընտելացավ ընտրումներին,
ետևվից միշտ գոռում էին,
Ու այդ հիբրիդի շնորհիվ,
Նոր խավը ձեռք բերեց պատիվ:

Առաջ եկան նոր դասերը
Ու նոր ենթատեսակները,
Նոր տեսակի դեմոկրատներ,
Առանց պոչ ու պոչավորներ:

Լիբերալներ, անարխիստներ,
Ժուռնալիստներ, պոպուլիստներ,
Խուժան կռվի վարպետները,
Զարգացան դեպուտատները:

Ըստ գանգերի ձևավորման
Ամենքը մի գիտուն դարձան:
Որպես էա՛կ, տաքարյուն են,
Բոլորը կաթնասուն են:

Գրանցվեցին թեկնածուներ,
Ավելի ուժեղ մուտանտներ,
Որոնք կռվում են ճակատով,
Ձեռքով, ոտով, փետով, քարով:

Իսկ նման բանավեճերը,
Ձևավորում են գանգերը,
Դառնում են բութ ու կռվասեր,
Իսկ շատ հաճախ կաշառակեր:

Դարվինն արդեն նկատում էր
Բոլորովին այլ տեսակներ,
Որ նման են կաթնասունին,
Քանզի ունեն նման մարմին:

Բայց մողեսի պես սողում են
Ու ամեն ինչի հասնում են:
Դարվինն ասեց.- Եղավ - չեղավ
Կաթնասողուն առաջացավ:

Նա հասկացավ ինչ կատարվեց,
Ով ինչ գնեց, ինչ վաճառեց,
Ինչ արժեք ունի տեսակը,
Ինչպես ոտք դարձավ սմբակը:

Ու երբ ամեն ինչ հասկացավ,
Թարմ մտքերով վերադարձավ,
Անցավ գործի ու գիտության,
Գրեց իր գիտական թեորիան:

Էվոլուցյան լավ է ընթանում,
Երբ հեղաշրջում է կատարվում,
Երբ ողնաշարավորները
Փոխում են իրենց դիրքերը:

Գործի են դնում փողերը,
Գնում են փափուկ տեղերը,
Ու ձեռք բերած դիրքի առթիվ,
Ձեռք են բերում փառք ու պատիվ:

Օրինակ կոկորդիլոսը,
Կամ դեպուտատ Փիլիպոսը,
Բոլորից լավ են կուլ տալիս
Ու միշտ արդար են դուրս գալիս:

Տեսակի օնտոգենեզը,
Պաշտպանեցին հարուստները,
Սելեկցիայի չենթարկվեցին,
Մնացին կուշտ ու առխային:

Իսկ նրանց ենթատեսակները,
Դարձան կաշառակերները,
Բոլոր երկկենցաղները,
Կրիաները ու գորտերը:

Համ սողում են, համ էլ լողում,
Ինչքան ասես շունչ են պահում,
Ինչո՜վ ասես որ չեն սնվում,
Քանզի դժվար են կշտանում:

Հաջորդ դասը սողուններն են,
Որոնք որպես օրենք զգույշ են,
Նրանց ոչ ոք չի բազմացնում,
Իրենք իրենց են բազմանում:

Ամենամեծ որդերն են,
Միայն փոր ու բերան ունեն,
Ամեն ծակից կարան մտնեն
Ու լավ ականջ դնել գիտեն:

Նրանց ձկներն են նմանվում,
Ավելի լավ են թաքնվում,
Կարան միշտ ել սկած մնան,
Ու ամեն գախտնիք իմանան:

Ջրի տակ են խաչասերվում,
Մենակ կառթով են բռնվում,
Իսկ բռնվելուց լռում են,
Ու բոլոր մեղքերը ժխտում են:

Այ ուրիշ բան թռչյունները,
Նրանք են հորինել սերը,
Միայն նրանք թռչել գիտեն,
Որ մյուսները երազեն:

Մյուսներն էլ երազեցին,
Բոլորը թևեր գնեցին,
Ու նրանք ով գնեց թևեր,
Դարձան չաղլիկ պինգվիններ:

Բայց շարունակում են սուզվել
Ու փորի յուղը հաստացնել,
Գիտեն երկար մի տեղ նստել,
Ոչ թէ ստեղծել, այլ կեղեքել:

Որպեա թռչուն ու օդաչու,
Ունեն կտուց, ածում են ձու,
Ու տաքացնում են ձվերը,
Ձևավորելով մտքերը:

Իսկ նա ով որ թև չգնեց,
Ընտրություններում պարտվեց,
Այդպիսիք որ չհոշոտվեն,
Հասկացան որ պիտի թռչեն:

Թռչում են ու նայում ներքև,
Ունեն միայն մի բանաձև,
Միշտ վեր ու վեր ու կա մի սեր,
Ամեքը մի փետրապատկեր:

Խելքը տված փետուրներին,
Հա թռչում են էստին, էնտին,
Կամ կռռում են կամ ծլվլում,
Կախված ով ինչով է սնվում:

Ու չեն փնտրում ճար ու հնար,
Որ չնտրվի ամեն հիմար,
Իսկ երբ հանկարծ զայրանում են,
Երկնքից ի վեր ծռտում են:

Ու ոչ ոք չի զայրանում,
Դա նշան է համարվում,
Ասում են թե խաբար է,
Դա բոլորին հարմար է,
Քանզի նորը դժվար է:
23.03.2004




Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

Հիմա

Խորհրդարան 2023

Հավասարաչափ քսմսվող շարժում