Արևելյան բեիսբոլ

Թղթախաղի վարպետ Ջոն,
Բեիսբոլի փայտ էր ճարել,
Իսկ Բաղդատի դուտ Սաքոն
Թուխտ խաղալ էր սովորել:

Ջոն փայտով էր թուխթ խաղում,
Բայց ում կողմից չգիտեր,
Երկմտում էր, կասկածում,
Թե ում գլխին փետն իջներ:

Որովհետև չգիտեր,
Թուխթ է խաղում թե բեիսբոլ,
Ու չգիտեր ինչ ասեր,
Oյինը իմն է, թէ՛ գոլ:

Եվ դա շատ բնական էր,
Որովհետև նոր խաղ էր,
Մերձարևելյան բեիսբոլ
Իսկ Ջոն ասես մի բոբոլ:

Թերևս նոր բան չքար,
Շատ սովորական խաղ էր,
Ուժերը անհավասար,
Պարզ է ով պիտի հաղթեր:

Իսկ դրվածքը այդ խաղի,
Չի որոշում շա՛տ թե քի՛չ,
Ինչպես օրենքը փողի,
Կամ ամեն ինչ կամ ոչինչ:

Ջոն ուզում էր բոլորին ,
Փետով մի լավ քոթակեր,
Բայց բոլորին միասին,
Դնքստելը դժվար էր:

Ու Ջոնը ընտրեց մեկին,
Քեռծված ուղեղ Սաքոյին,
Որ խոսում էր անվավեր
Ու իր հետ համաձայն չեր:

Տարավ բերեց առռը հա,
Դիզ Սակոյի ճակաթին,
Սաքոն մնաց փայտացած,
Ինչպիսի՛ դիփուկ հարված:

Սաքոն լռիվ բթացավ,
Իսկ Ջոն էլ չհապաղեց,
Հպարդ առանց դառդ ու ցավ,
Տուզը թևից դուրս քաշեց:

Հետո մյուս կոզրները,
Ու Ջոն հանում էր թղթերը,
Դամեն, վալետը, կապրալը
Բոլ է, ասաց գեներալը:

Իսկ մյուս խաղակիցները
Հարամությունը տեսան,
Քշտել տվին թևերը,
Իսկ Սաքոյին մոռացան:

Բայց Ջօն արդեն լավ գիտեր,
Որ խաղն արդեն շահել է,
Գիտեր արդեն ինչ ասեր,
Ոչ թե գոլ այլ խաղն իմն է:

Հաղթողի պես թիք նստեց,
Խաղաթղթերը բացեց,
Ամեն մի թուղթ զգացմումք է,
Արվեստ ու նկատմունք է:

Ու ընդգծված գոհությամբ,
Կարծես թե ըստ օրենքի,
Որ ամեն թուղթ ինքն անձամբ,
Նկարել է որ հաղթի:

Նա ուրախ էր, չեմպիո՜ն,
Մնացածները տխու՛ր,
Ա՛յ թե փող աշխատեց Ջօն,
Մտախոհում էին իզուր:

Քանզի խաղն ունի պայման,
Որ սսկում է բոլորին,
Չի կարելի բարձրաձայն
Խոսել հարամի մասին:

Բոլորի գլխին փորձանք,
Իսկ Ջոին փառք ու պարծանք,
Իսկ Սակոն սեղանի տակ
Փռվել էր թարս ու շիտակ,
Մեկ մեկ ասում էր, խաղա՞նք՝:
24.03.2004