Դատարկ շիշը
Դատարկ շիշը մտածում էր.
-Ա՛խ երբ պիտի մեկ էլ լցվեմ,
Ու նույն գինը ունենամ,
Ու եթե չկոտրվեմ
Ավելի կթանգանամ:
Ախ երևի շտապել պետք չէ
Երբ գները աճում են,
ԵՎ գուցե իմ տեղն այստեղ չէ,
Ուր խելագար խմում են:
Մարդի՛ք մ՛ի դժվարացեք,
Շշե՛րը տարե՛ք հանձնե՛ք:
Երբ կրկնակի թանգանամ
Ինձ ուրիշ տուն կտանեն,
Միանգամից կզարգանամ
Ու ինձ քիչ քիչ կխմեն:
Էլ չեն ասի էժան գինի,
Կոնյակի տեղ կդնեն,
Ու խմողն էլ էլ չի արբի
Ու շպրտի դես ու դեն:
Մարդի՛ք մ՛ի դժվարացեք,
Շշե՛րը տարե՛ք հանձնե՛ք:
Ախ երանի դա շուտ լիներ,
Գները շուտ բարձրանաին,
Իմ երազը կկատարվեր,
Ինձ կգովեին միաձայն:
Մինչդեռ կանգնած փոշու մեջ,
Իմ պես դատարկների հետ,
Որ շարում է կողքիս անվերջ,
Էս արբեցողն անհեթեթ:
Մարդի՛ք մ՛ի դժվարացեք,
Շշե՛րը տարե՛ք հանձնե՛ք:
-Տաս տարի անց էս միջոցից,
Արբեցողը մի շշով,
Ջոր եր տանում իմ աղբյուրից
Քթի տակ մրթմրթալով:
Շշե՛րը, շշե՜րը, շշե՜րը, շշե՜րը:
1998
Comments
Post a Comment