Խելառը
Ապա նայեք էս խելառին,
Բանաստեղծ է էս նոր դարում,
Մի զույգ կոշիկ չունի հագին,
Ոտանավոր է հորինում:
Երևի լավ չի հորինում,
Քանզի լո՛կ մի տեղ է կարդում,
Որտեղ կա շա՜տ ուտելու բան
Ու մթնոլորտ պոետական:
Մի տե՛ղ ունի նա խոսելու՝,
Սեղանի մոտ խնջույքնրի,
Ուր չես տեսնի կոշի՜կն հագի,
Թեկուզ ելնի՛ կանգնի ոտքի՛ :
Ու պոետը արտասանե՜ց,
Լռությու՜ն էր ճոխ սեղանին,
Մեկը նույնիսկ արցունքոտվեց,
Խո՛սքն էր կպել խեղճի սրտին...
Իսկ պոետը կերած-խմած,
Կոշիկները պատառոտված,
էն լոռեցի Սաքոն ասես
Խենթ ու խելառ՝ ելավ գնաց..
08.01.2009
Comments
Post a Comment