Ակսել Վարդա

     Խաշը հայերիս համար ավելին է քան ազգային ճաշատեսակ,  դա մի «արարողություն» է, որին նախորոք պատրաստվում են, հյուրեր են հրավիրում և ինչոր տեղ անձամբ ինձ այդ ամենը աղոտ կերպով հիշեցնում է մեր հեթանոսական շրջանի ինչոր  արարողություն, դա երևի գենետիկական հիշողություն է: Իհարկէ խաշը ընդհամենը ճաշատեսակ է, բայց ինձ թվում է թե խաշը ուղղակի կապ ունի զոհաբերության հետ:    Բոլոր դեպքերում մենք զոհաբերության ենք ենթարկում մեր ստմոքսը)), վաղ առավոտյան  այն ծանրաբեռնելով նման ծանր ու կոլորիդներով գերհագեցած կերակուրով: Որպես արարողութուն, խաշը ունի իր կոնկրետ սեզոնը - ձմեռը, ճաշակելու ժամը - առավոտյան, մատուցման ու ճաշակելու յուրահատկությունները և յուրաքանչյուր խաշի երկրպագու այս ամենը անում է յուրովի:      Գագոն խաշի մեծ վարպետ էր, չնայած այդ ճաշատեսակի բավականին պարզ ու հասարակ պատրաստելու ձևին, կա բազում նրբություններ, որոնց շատ լավ տիրապետում էր Գագոն: Խաշը Գագոյի համար գիտություն էր, ավաղ ավարտված գիտություն, քանզի նրա համար այ...